Het was een rustige middag op het versterkte complex van Supreme Suspensions. Ik was, zoals gewoonlijk, mijn lunch aan het nuttigen in de biljartlounge, toen mijn telefoon ging. Aan de andere kant van de lijn zat een oude vriend, een goede man die ik jaren geleden had ontmoet, toen de tijden eenvoudiger waren.

'Het is de 4Runner,' zei hij met een vleugje wanhoop. “Er zit een piep in. Er zit een lek.”

‘De gruwel,’ mompelde ik terwijl ik per ongeluk mijn telefoon in mijn teriyaki-kom liet vallen. We moesten snel handelen.

Een paar dagen later ontmoetten we elkaar op een geheime locatie, samen met een collega van mij die toevallig ook mijn oude vriend kende. Ook was hij eigenaar van de garage waar de procedure zou plaatsvinden.

De 4Runner van onze vriend is een solide oud beest, maar met 140.000 mijl op de teller had hij wat aandacht nodig. Het piepen leidde ons naar een defect voorwiellager en het lek was terug te voeren op een versleten kleppendekselafdichting. Andere zorgen waren onder meer vermoeide veerpoten aan de voorkant, broze bougiekabels, een trillend rempedaal en een onheilspellende wrijving die verband hield met de montage van te grote banden.

De demontage begon onmiddellijk omdat toegang tot de kleppendeksels het verwijderen van het inlaatspruitstuk noodzakelijk maakte. We vermoedden ook problemen bij het demonteren van de ophanging als gevolg van corrosie door jarenlang veelvuldig strandbezoek. Zesendertig uur en verschillende pittige drankjes later was ons aantal onderdelen overvloedig:

• 2 voorgespannen veerpootconstructies
• 2 voorwiellagers en afdichtingen
• 2 bovenste kogelgewrichten
• 2 onderste kogelgewrichten
• 2 buitenste spoorstangeinden
• 2 stabilisatorstangkoppelingen
• 2 kleppendekselpakkingen
• 1 tube zwarte RTV-siliconen
• 6 bougies
• 3 bougiekabels (de bobinepakketten zitten direct boven de andere drie bougies)
• 2 remschijven voor
• 1 remklauw
• 1 remblokkenset
• 2 2,5” nivelleringsafstandhouders vooraan
• 1 Ooga-hoorn

De tijden werden wanhopig rond de lunch op de tweede dag toen de kogelgewrichten weigerden los te komen. Talloze surftrips hadden hun tol geëist van het onderstel in de vorm van een dun laagje roest dat de onderdelen effectief aan elkaar had gehecht. Meerdere augurkenvorken, een handslee, een fakkel en een luchthamer scheidden uiteindelijk de stukjes. Soortgelijke problemen deden zich later die middag voor tijdens een poging om de wiellagers te verwijderen. Geduld en vastberadenheid hielden uiteindelijk stand, maar niet zonder een pers van 20 ton te beschadigen.

De 4Runner rolde uiteindelijk rond zonsopgang de garage uit. In het laatste uur werd er ter komische opluchting een nieuwe claxon geïnstalleerd, omdat je niet van je vrienden kunt verwachten dat ze het hele weekend aan je auto werken zonder dat er een grap plaatsvindt. Voor de goede orde heeft mijn collega de motor ook even snel schoongemaakt.

De onverschrokken Toyota rijdt nu hoog en zuiver, vrij van lekkages en dreigende geluiden. Nogmaals, alles lijkt goed in de wereld. Vraag het maar aan Keller, de hond.